پيامبر صلى ‏الله عليه‏ و ‏آله :
طوبى لِمَن طالَ عُمرُهُ وَ حَسُنَ عَمَلُهُ فَحَسُنَ مُنقَلَبُهُ اِذ رَضىَ عَنهُ رَبُّهُ وَ وَيلٌ لِمَن طالَ عُمرُهُ وَ ساءَ عَمَلُهُ وَ ساءَ مُنقَلَبُهُ اِذ سَخِطَ عَلَيهِ رَبُّهُ؛
خوشا به سعادت كسى كه عمرش طولانى و كردارش خوب باشد. چنين كسى عاقبتش خوب است؛ زيرا پروردگارش از او راضى است. و واى بر كسى كه عمرش طولانى و كردارش بد باشد. چنين كسى عاقبتش بد است؛ چرا كه پروردگارش از او ناراضى است.
بحارالأنوار، ج 66، ص 400، ح 95

پیامبراکرم‌صلی الله علیه وآله در شأن و فضیلت‌ امیرالمؤمنین علیه السّلام فرمود:

«اگر همه دریاها مرکّب و همه درختان قلم، همه آسمانها دفتر، و همه جن و انسان نویسنده شوند، مرکب‌ها تمام می‌شود و جن و انسان از نوشتن باز می‌مانند قبل از آن‌که بخواهند یک درصد از فضایل علی‌علیه السلام، امام روز غدیر را بنویسند».

????«لَوْ کانَتِ الْبِحارُ مِداداً وَالْغِیاضُ أَقْلاماً، وَالسَّماواتِ صُحُفاً وَالْجِنُّ وَالْإِنْسُ کُتّاباً، لَنُفِدَ الْمِدادُ وَکَلَّتِ الثَّقَلانِ أَنْ یکْتُبُوا مِعْشارَ عُشْرِ فَضائِلِ إِمامِ یوْمِ الْغَدِیرِ…»؛

حلیة الابرار، ج 2، ص 122

پرسش_و_پاسخ

(جانشین واقعی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله)

به نقل از اسحاق بن حمّاد بن زيد، از يحيى بن اكثم قاضى شنيديم كه گفت : مأمون به من فرمان داد تا گروهى از محدّثان و گروهى از متكلّمان را گِرد آورم. از مجموع دو گروه ، نزديك به چهل نفر را گِرد آوردم و آنان را بردم و به آنان دستور دادم در اتاق نگهبانى باشند. من به مأمون، خبر دادم. به من دستور داد آنان را وارد كنم. وارد شدند و ساعتى با آنان به گفتگو پرداخت.

آن گاه مأمون گفت : اى گروه! من شما را حاضر كرده ام تا به شما در پيشگاه خداى متعال احتجاج كنم. بنا بر اين ، با همه خِرَدتان با من مناظره كنيد. من كسى هستم كه (بفرض) اعتقاد دارم على علیه السلام پس از پيامبر خدا صلی الله علیه و آله، بهترين بشر بود. اگر حرفم درست است ، آن را درست بشماريد ، و اگر اشتباه مى كنم ، آن را رد كنيد. شروع كنيد ؛ اگر مى خواهيد از شما بپرسم ، و اگر مى خواهيد ، شما از من بپرسيد.

محدّثان گفتند : ما مى پرسيم.

گفت : بپرسيد!

یکی از آنان گفت : ما مى گوييم كه بهترينِ مردم پس از پيامبر خدا صلی الله علیه و آله، ابوبكر است؛ چون گزارش مورد اتّفاق از پيامبر خدا صلی الله علیه و آله رسيده است كه فرمود : «به آنانى كه پس از من هستند ، ابو بكر و عمر ، اقتدا كنيد». وقتى پيامبر رحمت صلی الله علیه و آله، دستور به اقتدا به آن دو داده است ، مى فهميم كه او امر به اقتدا ، جز به بهترينِ مردم ، نكرده است.

مأمون گفت : اين روايتِ تو از گزارش هايى است كه دليل بطلان آن ، در خودِ روايت است؛ چون پيامبر خدا صلی الله علیه و آله، حكيم ترينِ حكيمان، و راستگوترينِ مردم است و از اين كه فرمان به ناشدنى بدهد و مردم را به تديّن به خلاف وا دارد، از هر كس ديگرى دورتر است . دليل اين سخن آن است كه اين دو نفر، از همه جهات، يا با هم همگون اند و يا ناهمگون . اگر از همه جهات، همگون باشند ، در شمار ، صفت، صورت و جسم، يكى خواهند بود و اين كه دو چيز از هر جهت يكى باشند،وجود خارجى ندارد. بنا بر اين، چگونه مى توان به آن اقتدا كرد؟ و اگر ناهمگون باشند، چگونه مى توان به هر دوى آنها اقتدا كرد؟ چون اگر به يكى اقتدا كنى، با ديگرى مخالفت كرده اى و اين فرمان دادن به ناشدنى (ناممكن) است.

امّا دليل بر اين كه آن دو ناهمگون اند، اين كه ابو بكر اهل رِدّه (مرتدان) را اسير كرد و عمر، آنان را آزادانه بازگرداند. عمر به ابو بكر، توصيه كنار گذاشتن و كشتن خالد بن وليد (به جرم كشتن مالك بن نويره) را كرد. و ابو بكر، نپذيرفت. عمر، دو مُتعه را حرام كرد؛ ولى ابو بكر، چنان نكرد. عمر، ديوان تقسيمات قرار داد و ابو بكر، اين كار را انجام نداد. ابو بكر، براى خود جانشين تعيين كرد و عمر، چنين نكرد و نظير اين كارهاى گوناگون، فراوان است.

عيون أخبار الرضا (علیه السلام) ج1  ص199/200

پيامبر صلى ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله:
اَلرّوحُ وَ الرّاحَةُ وَ الفَلَجُ وَ الفَلاحُ وَ النَّجاحُ وَ البَرَكَةُ وَ العَفوُ وَ العافيَةُ وَ المُعافاةُ وَ البُشرى وَ النَّصرَةُ وَ الرِّضا وَ القُربُ وَ القَرابَةُ وَ النَّصر وَ الظَّـفَرُ وَ التَّمكينُ وَ السُّروُر وَ المَحَبَّةُ مِنَ اللّه‏ِ تَبارَكَ وَ تَعالى عَلى مَن اَحَبَّ عَلىَّ بنَ اَبى طالِبٍ عليه‏السلام وَ والاهُ وَ ائتَمَّ بِهِ وَ اَقَرَّ بِفَضلِهِ وَ تَوَلَّى الأَوصياءَ مِن بَعدِهِ وَ حَقٌ عَلَىَّ اَن اُدخِلَهُم فى شَفاعَتى وَ حَقٌ عَلى رَبّى اَن يَستَجيبَ لى فيهِم وَ هُم اَتباعى وَ مَن تَبِعَنى فَاِنَّهُ مِنّى؛
آسايش و راحتى، كاميابى و رستگارى و پيروزى، بركت و گذشت و تندرستى و عافيت، بشارت و خرّمى و رضايتمندى، قرب و خويشاوندى، يارى و پيروزى و توانمندى، شادى و محبّت، از سوى خداى متعال، بر كسى باد كه على بن ابى طالب را دوست بدارد، ولايت او را بپذيرد، به او اقتدا كند، به برترى او اقرار نمايد، و امامانِ پس از او را به ولايت بپذيرد. بر من است كه آنان را در شفاعتم وارد كنم. بر پروردگار من است كه خواسته مرا درباره آنان اجابت كند. آنان پيروان من هستند و هر كه از من پيروى كند، از من است.
بحارالأنوار(ط-بیروت) ج 27، ص 92

امام علی عليه السلام:
مُواساةُ الأخِ في اللّه ِ عز و جل تَزيدُ في الرِّزقِ.

امام على عليه السلام:
همدردى با برادر دينى ، روزى رازياد مى كند.
بحار الأنوار : 74 / 395 / 22

امام علی علیه السلام:
در معرفت آدمی همین بس که…
آگاه به زمان خویش باشد
میزان الحکمه، ج۱، ص ۱۳۳

#پيامبر اکرم(ص)فرمودند:

لِيَتَزَوَّدِ العَبدُ مِن دُنياهُ لآِخِرَتِهِ ، وَ مِن حَياتِهِ لِمَوتِهِ وَ مِن شَبابِهِ لِهَرَمِهِ ، فَاِنَّ الدُّنيا خُلِقَت لَكُم وَ اَنتُم خُلِقتُم لِلخِرَةِ ؛

انسان بايد براى آخرتش از دنيا، براى مرگش از زندگى و براى پيرى‏اش از جوانى، توشه برگيرد، چرا كه دنيا براى شما آفريده شده و شما براى آخرت آفريده شده‏ايد .

تنبيه الخواطر و نزهه النواظر (معروف به مجموعه ورام) ج 1، ص

عصر امام باقر علیه السلام

آن حضرت از سال 94 تا 114 امامت شیعه را بر عهده داشت. چهارسال از حیات جدّ خود امام حسین علیه السّلام و 37 سال از زندگی پدر خود حضرت علی بن حسین علیه السّلام را درک کرد و دوران زندگیش با حکومت ده تن از خلفای اموی (از معاویة بن ابی سفیان تا هشام بن عبدالملک) و ایام امامتش با حکومت پنج تن از ایشان ـ ولید بن عبدالملک (متوفی 96) و سلیمان بن عبدالملک (متوفی 99) و عمر بن عبدالعزیز (متوفی 101) و یزید بن عبدالملک (متوفی 105) و هشام بن عبدالملک (متوفی 125) مقارن بود.بنابر آنچه از منابع معتبر به دست می آید، دوران زندگی امام پنجم بیشتر در شهر مدینه به نشر معارف دینی و ارشاد شیعیان و تربیت شاگردان گذشت.زمان امام باقر علیه السّلام، یعنی دهه های آخر قرن اوّل و دهه های اوّل و دوم قرن دوم هجری، زمان ظهور فقهای بزرگ مخصوصاً در مدینه بود. در این دوران، مسلمانان که از فتوحات خارجی و جنگهای داخلی تا حدودی فراغت یافته بودند، از اطراف و اکناف سرزمینهای اسلامی برای فراگرفتن احکام الهی و فقه اسلامی به مدینه ، که شهر حضرت رسول صلّی اللّه علیه وآله وسلّم و اصحاب و تابعان ایشان بود، روی می نهادند. فقها و محدّثان بزرگی از جمله سعیدبن مسیّب (متوفّی 94)، عروة بن زبیر (متوفّی 94)، خارجة بن زیدبن ثابت (متوفّی 99)، ربیعة الرأی (متوفّی 136)، سفیان بن عُیَیْنه و محمّدبن شهاب زُهْری (متوفّی 124) در این شهر جمع بودند. بخصوص که منع کتابت حدیث در زمان عمربن عبدالعزیز لغو شده بود[۳]در این دورانِ شکوفایی فقه و حدیث بود که دانش و معرفت امام باقر علیه السّلام و نیز فرزند او امام صادق علیه السّلام ، بر همگان آشکار شد و اصول و مبانی کلام و فقه و سایر معارف دینی شیعه، که این دو امام بیش از همه مبیّن آن بودند، تدوین و توسّط راویان و شاگردان ایشان به عالم پراکنده شد. بسیاری از مجتهدان و مؤسّسان مذاهب فقهیِ دیگر از این دو امام فیض برده اند و به همین جهت، رایج شدن لقب «باقر» برای امام پنجم، که لقبی کاملاً علمی است، بسیار پر معنی است. [۴]

منابع:

1- مصباح المتهجد، شيخ طوسى، ص 557.

2- فيض العلام فى عمل الشهور و وقايع الايام، حاج شيخ عباس قمى، وقایع ماه صفر، روز سوم

3- مرتضی عسکری، معالم المدرستین، تهران، 1405 ق؛ ج 2، ص 44.

4- دانشنامه جهان اسلام، مدخل «الباقر» از حسن طارمی

﷽
پيامبر صلى‏ الله‏ عليه ‏و ‏آله :
اَلصَّلاةُ مِن شَرائِعِ الدّينِ وَ فيها مَرضاةُ الرَّبِّ عَزَّوَجَلَّ وَ هِىَ مِنهاجُ النبياءِ وَ لِلمُصَلّى حُبُّ المَلائِكَةِ وَ هُدىً و ايمانٌ وَ نورُ المَعرفَةِ وَ بَرَكَةٌ فِى الرِّزقِ؛
نماز، از آيين‏هاى دين است و رضاى پروردگار، در آن است. و آن راه پيامبران است. براى نمازگزار، محبت فرشتگان، هدايت، ايمان، نور معرفت و بركت در روزى است.
مستدرک الوسایل و مستنبط المسایل ، ج 3 ،ص77 - خصال ، ج 2 ، ص 522

رسول اكرم صلى الله عليه و آله :
اَلغَيرَةُ مِنَ الايمانِ وَ المِذاءُ مِنَ النِّفاقِ؛
غيرت از ايمان است و بى بند و بارى از نفاق.
من لا یحضر الفقیه ، ج3 ،ص 444 - نهج الفصاحه ، ص587 ، ح 2045

﷽         

زندگی هدیه پروردگار است و  زندگی یک بازی است اگر خوب بازی کنی حتما میبری. مشکلات زندگی در حکم کلاس درس هستند و بنابر علتی بوجود می آیند .

و تا ما این درس رو از اونها نیاموزیم و در امتحانها قبول نشویم از زندگیمون خارج نمی‌شوند.

ایمان به خداوند و قدرت شگفت انگیز ذهن و کلام برترین نیرویی است که ما انسانها داریم و با این سه می توانیم به تمام اهداف و آرزوهای خود دست یابیم.

 و بوضوح میتوانیم خداوند و حضور او را در تمام لحظات زندگی احساس کنیم.

“دوست خدا بودن سخت نيست”

،،،،،توکل برخدایت کن؛،،،،،،

،،،،، کفایت میکندحتما؛،،،،،،

،،،،،،اگرخالص شوی بااو؛،،،،

،،،،صدایت میکندحتما؛،،،،،

،،،،اگربیهوده رنجیدی،،،،؛

،،،،ازاین دنیای بی رحمی؛،،،،

،،،،به درگاهش قناعت کن،،،،؛

،،،،،عنایت میکندحتما؛،،،،،،

،،،،،،دلت درمانده میمیرد؛،،،،

،،،،،اگرغافل شوی ازاو؛،،،،،،

،،،،،به هروقتی صدایش کن،،،،؛

،،،،،حمایت میکندحتما،،،،،؛

،،،،،،خطاگرمیروی گاهی،،،،،؛

،،،،،به خلوت توبه کن بااو؛،،،،،

،،،،،گناهت ساده میبخشد،،،،،؛

،،،،،رهایت میکندحتما؛،،،،،،

،،،،،به لطفش شک نکن،،،،،،

،،،،، اگردنیاحقیرت کرد،،،،،؛

،،،،،تورسم بندگی آموز،،،،،؛

،،،،،،حمایت میکندحتما؛،،،،

،،،،،اگرغمگین اگرشادی؛،،،،،

،،،،،،خدایی راپرستش کن؛،،،،،

،،،،،که هردم بهترینهارا؛،،،،،،،،

،،،،،عطایت میکندحتما،،،،،،

،،،،،،سپردمتون به کرمش،،،،،

تاریخ عقد و ازدواج حضرت علی(ع) و

فاطمه زهرا(س) و همچنین سن ایشان

در هنگام ازدواج چقدر بوده است؟

این پرسش را در دو قسمت که عبارت است از: سن امام علی و حضرت فاطمه (ع) هنگام ازدواج، و زمان عقد و رفتن حضرت زهرا (ع) به خانه امیر مؤمنان مورد بررسی قرار می دهیم.

الف. سن امام علی و حضرت زهرا (ع) هنگام ازدواج

بنابر اختلاف نظرى که در مورد تاریخ ازدواج آنان وجود دارد، ممکن است ازدواج امام علی (ع) با حضرت فاطمه(ع) در سال اول یا دوم و یا سوم پس از هجرت بوده است. علماى شیعه در تعیین سن حضرت فاطمه به هنگام ازدواج از چهارده سال بیشتر نگفته‏اند.[1]

بنابر نظر اکثر عالمان شیعه؛ سن حضرت در زمان ازدواج، 9 یا 10 یا حداکثر 11 سال بوده است.[2]

به عقیده برخی، حضرت فاطمه (ع) در سن چهل و یک سالگی پیامبر (ص) به دنیا آمد و حضرت رسول(ص) بعد از جنگ احد، فاطمه را به ازدواج علی (ع) در آورد و سن حضرت زهرا هنگام ازدواج 15 سال و 5 ماه و نیم بوده است و سن امیر مؤمنان (ع) 21 سال و 5 ماه بوده است.[3]

عده دیگر گفته اند: حضرت فاطمه (ع) به هنگام ازدواج هجده سال داشته است.[4] ابن حجر در الإصابة [5] و ابن سعد در طبقات الکبیر نیز همین قول را روایت کرده‏اند.[6]

ب. روز و ماه ازدواج آن حضرت

1. روز اول ذى حجه عقد فاطمه (ع) و روز سه شنبه ششم همان ماه، ازدواج حضرت بوده است.[7]

2. در ماه شوال پس از بازگشت حضرت علی (ع) از جنگ بدر بوده است.[8]

3. بنابر روایت امام صادق (ع): عقد على و فاطمه (ع) در ماه رمضان، و ازدواج آنها در ذى حجّه سال دوم هجرى بوده است.[9]

4. زفاف فاطمه در شب پنج شنبه، بیست و یکم ماه محرم سال سوم هجرت بوده است…[10]

5. برخی بر این عقیده اند که: عقد حضرت فاطمه (ع) در اواخر ماه صفر و ازدواج در ماه ذی حجه بوده است.[11]

6. عده ای نیز گفته اند که عقد در ماه ربیع الأول بوده و در همان ماه ازدواج صورت پذیرفته است.[12]

7. ابن سعد روایت کرده است که ازدواج فاطمه (ع) با على (ع) پنج ماه پس از ورود پیغمبر (ص) به مدینه در ماه رجب صورت پذیرفت و پس از بازگشت از بدر او را به خانه على (ع) فرستاد.[13]

گفتنی است که با توجه به تاریخ تولد حضرت فاطمه (س) که در آن نیز اختلاف است؛ برخی از اقوال ذکر شده است.

منابع:

[1]ر.ک: امین، سید محسن ، أعیان الشیعة، ج 1، ص 313، دار التعارف للمطبوعات، بیروت، 1406 ق.‏

[2] انصاری، اسماعیل،الموسوعة الکبرى عن فاطمة الزهراء،ج‏4،ص21، دلیل ما، قم، 1428ق.

[3]ر.ک: ابن عبد البر، الاستیعاب فى معرفة الأصحاب ، ج 4، ص 1893، بیروت، دار الجیل، ط الأولى،  1412/1992.

[4]ر.ک: ابوالفرج اصفهانى، مقاتل الطالبیین،‏ ص 59، دار المعرفة،بیروت‏، بی تا.

[5]ر.ک: ابن حجر، الإصابة فى تمییز الصحابة، ج 8، ص 264، بیروت، دارالکتب العلمیة، ط الأولى، 1415/1995.

[6] ر.ک: ابن سعد، الطبقات الکبرى، ج 8، ص 18، دار الکتب العلمیة، ط الأولى، 1410/1990.

[7] ر.ک: ابن شهرآشوب‏، المناقب، ج 3، ص 357، قم‏، 1379 ق.‏

[8]شیخ طوسی، الأمالی، ص 43، دار الثقافة، قم، 1414ق.

[9] إربلی، علی بن عیسی، کشف الغمة، ج 1، ص 364، مکتبة بنی هاشم، تبریز، 1381ق.

[10]ر.ک: سید بن طاوس، إقبال ص 584، دار الکتب الإسلامیة، تهران، 1367 ش.

[11]مجلسی، بحار الأنوار، ج 19، ص 192-193، مؤسسة الوفاء، بیروت، 1404 ق.

[12] همان.

[13] ر.ک: ابن سعد، الطبقات الکبرى، ج 8، ص 18، دار الکتب العلمیة، ط الأولى، 1410/1990.

امام علی (ع) فرموده است:
برخى از نيكوترين خلق و خوى زنان، زشت ترين اخلاقى مردان است، مانند تكبر ، ترس ، بخل : هرگاه زنى متكبر باشد، بيگانه را به حريم خود راه نمى دهد ، و اگر بخيل باشد اموال خود و شوهرش را حفظ مى كند، و چون ترسان باشد از هر چيزى كه به آبروى او زيان رساند فاصله مى گيرد .
گروهى خدا را به اميد بخشش پرستش كردند، كه اين پرستش بازرگانان است، و گروهى او را از روى ترس عبادت كردند كه اين عبادت بردگان است، و گروهى خدا را از روى سپاسگذارى پرستيندند و اين پرستش آزادگان است.
حکمتهای 234 و 237 نهج البلاغه

به مایک زندگی خوب،
یایک زندگی بد، داده نشد…
به ما فقط و فقط یک زندگی داده شد
این هنر ماست
که چطور آن را تبدیل
به یک زندگی خوب یا بد کنیم

مهدے جان

آقا نگاهت سوي آهوهاست مي دانم

دستان پاكت مثل من تنهاست مي دانم

آقا اگر تو بر نمي گردي دليل آن

در دست هاي پرگناه ماست مي دانم

اللهم عجل لولیک الفرج

پیامبر اکرم(ص):
هرکس ادای انسان فقیر رو در بیاورد،
فقیر میشود❗️

مثلا یکی میگه “اعصاب ندارم”
یعنی از نظر اعصاب فقیرمیشود.

برای داشتن زندگے شاد
ادای انسانهای شاد را دربیاورید