تاریخ عقد و ازدواج حضرت علی(ع) و

فاطمه زهرا(س) و همچنین سن ایشان

در هنگام ازدواج چقدر بوده است؟

این پرسش را در دو قسمت که عبارت است از: سن امام علی و حضرت فاطمه (ع) هنگام ازدواج، و زمان عقد و رفتن حضرت زهرا (ع) به خانه امیر مؤمنان مورد بررسی قرار می دهیم.

الف. سن امام علی و حضرت زهرا (ع) هنگام ازدواج

بنابر اختلاف نظرى که در مورد تاریخ ازدواج آنان وجود دارد، ممکن است ازدواج امام علی (ع) با حضرت فاطمه(ع) در سال اول یا دوم و یا سوم پس از هجرت بوده است. علماى شیعه در تعیین سن حضرت فاطمه به هنگام ازدواج از چهارده سال بیشتر نگفته‏اند.[1]

بنابر نظر اکثر عالمان شیعه؛ سن حضرت در زمان ازدواج، 9 یا 10 یا حداکثر 11 سال بوده است.[2]

به عقیده برخی، حضرت فاطمه (ع) در سن چهل و یک سالگی پیامبر (ص) به دنیا آمد و حضرت رسول(ص) بعد از جنگ احد، فاطمه را به ازدواج علی (ع) در آورد و سن حضرت زهرا هنگام ازدواج 15 سال و 5 ماه و نیم بوده است و سن امیر مؤمنان (ع) 21 سال و 5 ماه بوده است.[3]

عده دیگر گفته اند: حضرت فاطمه (ع) به هنگام ازدواج هجده سال داشته است.[4] ابن حجر در الإصابة [5] و ابن سعد در طبقات الکبیر نیز همین قول را روایت کرده‏اند.[6]

ب. روز و ماه ازدواج آن حضرت

1. روز اول ذى حجه عقد فاطمه (ع) و روز سه شنبه ششم همان ماه، ازدواج حضرت بوده است.[7]

2. در ماه شوال پس از بازگشت حضرت علی (ع) از جنگ بدر بوده است.[8]

3. بنابر روایت امام صادق (ع): عقد على و فاطمه (ع) در ماه رمضان، و ازدواج آنها در ذى حجّه سال دوم هجرى بوده است.[9]

4. زفاف فاطمه در شب پنج شنبه، بیست و یکم ماه محرم سال سوم هجرت بوده است…[10]

5. برخی بر این عقیده اند که: عقد حضرت فاطمه (ع) در اواخر ماه صفر و ازدواج در ماه ذی حجه بوده است.[11]

6. عده ای نیز گفته اند که عقد در ماه ربیع الأول بوده و در همان ماه ازدواج صورت پذیرفته است.[12]

7. ابن سعد روایت کرده است که ازدواج فاطمه (ع) با على (ع) پنج ماه پس از ورود پیغمبر (ص) به مدینه در ماه رجب صورت پذیرفت و پس از بازگشت از بدر او را به خانه على (ع) فرستاد.[13]

گفتنی است که با توجه به تاریخ تولد حضرت فاطمه (س) که در آن نیز اختلاف است؛ برخی از اقوال ذکر شده است.

منابع:

[1]ر.ک: امین، سید محسن ، أعیان الشیعة، ج 1، ص 313، دار التعارف للمطبوعات، بیروت، 1406 ق.‏

[2] انصاری، اسماعیل،الموسوعة الکبرى عن فاطمة الزهراء،ج‏4،ص21، دلیل ما، قم، 1428ق.

[3]ر.ک: ابن عبد البر، الاستیعاب فى معرفة الأصحاب ، ج 4، ص 1893، بیروت، دار الجیل، ط الأولى،  1412/1992.

[4]ر.ک: ابوالفرج اصفهانى، مقاتل الطالبیین،‏ ص 59، دار المعرفة،بیروت‏، بی تا.

[5]ر.ک: ابن حجر، الإصابة فى تمییز الصحابة، ج 8، ص 264، بیروت، دارالکتب العلمیة، ط الأولى، 1415/1995.

[6] ر.ک: ابن سعد، الطبقات الکبرى، ج 8، ص 18، دار الکتب العلمیة، ط الأولى، 1410/1990.

[7] ر.ک: ابن شهرآشوب‏، المناقب، ج 3، ص 357، قم‏، 1379 ق.‏

[8]شیخ طوسی، الأمالی، ص 43، دار الثقافة، قم، 1414ق.

[9] إربلی، علی بن عیسی، کشف الغمة، ج 1، ص 364، مکتبة بنی هاشم، تبریز، 1381ق.

[10]ر.ک: سید بن طاوس، إقبال ص 584، دار الکتب الإسلامیة، تهران، 1367 ش.

[11]مجلسی، بحار الأنوار، ج 19، ص 192-193، مؤسسة الوفاء، بیروت، 1404 ق.

[12] همان.

[13] ر.ک: ابن سعد، الطبقات الکبرى، ج 8، ص 18، دار الکتب العلمیة، ط الأولى، 1410/1990.

کرامات امام رضا(ع)

رفع تهمت با توسل درونی به امام رضا علیه السلامبعد هم به کلانتری رفته شکایت می کند و از کلانتری پاسبانی را به همراه خود می آورد و غائله بالا می گیرد. مردم اجتماع می کنند. آقای گلپایگانی … امام جماعت … شخص آبرومند … و تهمت اختلاس…

راوی: حجت الاسلام سید حیدر عبادی

یک روز فردی خدمت شیخ حبیب الله گلپایگانی، امام جماعت مسجد گوهرشاد می رود و مقدار زیادی پول به رسم امانت نزد ایشان می گذارد. مرحوم گلپایگانی به آن شخص می گوید: من امانت شما را قبول

نمی کنم، پول را نزد آقای سید یونس اردبیلی ببرید. آن مرد با خواهش و تمنّا که «آقا دیر وقت است من نمی توانم منزل ایشان را پیدا کنم و معلوم نیست که ایشان بپذیرند و … » آقای گلپایگانی را در معذوریت اخلاقی قرار می دهد و پول ها را گذاشته و می رود.

فردای آن روز برای دریافت پول خود می آید. وقتی که آقای گلپایگانی می روند که از اتاق دیگر خورجین پول را بیاورند، متوجّه می شوند که پول نیست. به صاحب پول می گویند: خورجین پول نبود. آن مرد سر و صدا راه می اندازد که تو قصد خوردن پول مرا داری! بعد هم به کلانتری رفته شکایت می کند و از کلانتری پاسبانی را به همراه خود می آورد و غائله بالا می گیرد. مردم اجتماع می کنند. آقای گلپایگانی … امام جماعت … شخص آبرومند … و تهمت اختلاس!

آقای گلپایگانی در قلب متوسّل به حضرت رضا (علیه السلام) می شوند. در همان لحظه مردی نزد صاحب پول می آید که پول ها نزد من است از آقا دست بردارید، من دیشب شما را زیر نظر داشتم، بعد از سپردن پول ها به آقا، شب از پنجره رفتم پول ها را برداشتم. صبح که می خواستم از شهر خارج شوم، نفسم بند آمد. چنان می نمود که کسی گلویم را گرفته، می خواهد خفه ام کند. یقین کردم که این حالت به دلیل همراه داشتن این پول ها است. نتوانستم پول ها را ببرم و برگشتم.

منبع: کتاب ذره و آفتاب، معاونت تبلیغات و ارتباطات اسلامی آستان قدس رضوی

****سالروز میلاد حضرت فاطمه معصومه (س) و روز دختر، بر دختران سرزمینم مبارکـــ****

شیعیان دلیل اینکه مذهب شیعه را مذهب جعفری می خوانند چه می دانند؟

ابتدا اینکه باید این موضوع را  مد نظر داشته باشیم که همه امامان شیعه برای اسلام و خلق خدا خدمت کردند. در این راه زحمات طاقت فرسایی را متحمل شدند. زحمات در قالب‌های مختلف، مانند قیام، صلح، سکوت و فعالیت‌های سیاسی و فرهنگی ظهور نمود.

علت اینکه به مذهب ما “مذهب جعفری “گفته می‌شود، این نیست که امامان دیگر برای اسلام خدمت نکرده‌اند، بلکه سبب نامیده شدن آن است که دوره زندگی امام صادق(ع) مصادف بود با اواخر حکومت امویان و اوایل خلافت عباسیان. به سبب درگیری‏ها و اختلافاتی که میان این دو خاندان به وجود آمده بود، فرصت خوبی برای فعالیت‌های فرهنگی پدید آمد که امام صادق(ع) از آن بهره گرفت و شیعه را توسعه داد. امام با تشکیل حلقات درس و تبیین معارف و مبانی تشیع، به نشر و تبلیغ اسلام پرداخت. روایات بسیار زیادی را بیان فرمود. به همین جهت حیات مجددی در کالبد شیعه دمیده شد. معارف و احکام شیعه بیش از هر زمانی مطرح گردید. نظم و ترتیب خاص و ارزنده‏ای به شیعه داده شد. بدین جهت این مذهب را به امام جعفر صادق منسوب می‌نمایند. زیرا علاوه بر تحکیم مبانی آن، عمده احادیث این مذهب- نسبت به امامان دیگر - از این امام بزرگوار نقل شده است.

در مجلس درس ایشان هزاران تن شرکت می‏کردند. برخی از آنان مانند ابوحنفیه، مالک بن انس، جابر بن حیان و زرارة بن اعین، از ارکان و بزرگان اهل سنت و شیعه به شمار می‏آمدند.

ادامه »