اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّک الَّذِی خَلَقَ
بخوان به نام پروردگارت که آفرید.
عطر شفابخش بهار در فضا میپیچید
و امید زندگی در جان موجودات جهان
میجوشید …
آن شب در آسمان نیلگون مکّه، دمادم
ستاره می شکفت …
آن شب نبض کائنات از انتظاری مقدّس،
میتپید …
آن شب از بلور ماه لبخند مهر میتراوید.
و روح خسته و فرسوده عالم، انتظار
پیشوایی را می کشید …
سوز شب سخن از ترسیم سیمای آفتاب
داشت و صورتگرش، کردگار هستی …
آن شب، باغبان آفرینش، بهترین گل هستی
را برگزید تا دنیا را سرمست عطر جانبخش
آن سازد …
دیگر زمانش فرا رسیده بود …
جبرئیل گل واژه های وحی را منتشر کرد
و محمد (ص) در آن شب ؛؛؛
به یک غمزه مسأله آموز، صد مدرس شد …
موضوعات: پیامبر اعظم (ص)
[دوشنبه 1396-02-04] [ 09:33:00 ب.ظ ]