پیامبراکرم‌صلی الله علیه وآله در شأن و فضیلت‌ امیرالمؤمنین علیه السّلام فرمود:

«اگر همه دریاها مرکّب و همه درختان قلم، همه آسمانها دفتر، و همه جن و انسان نویسنده شوند، مرکب‌ها تمام می‌شود و جن و انسان از نوشتن باز می‌مانند قبل از آن‌که بخواهند یک درصد از فضایل علی‌علیه السلام، امام روز غدیر را بنویسند».

????«لَوْ کانَتِ الْبِحارُ مِداداً وَالْغِیاضُ أَقْلاماً، وَالسَّماواتِ صُحُفاً وَالْجِنُّ وَالْإِنْسُ کُتّاباً، لَنُفِدَ الْمِدادُ وَکَلَّتِ الثَّقَلانِ أَنْ یکْتُبُوا مِعْشارَ عُشْرِ فَضائِلِ إِمامِ یوْمِ الْغَدِیرِ…»؛

حلیة الابرار، ج 2، ص 122

پرسش_و_پاسخ

(جانشین واقعی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله)

به نقل از اسحاق بن حمّاد بن زيد، از يحيى بن اكثم قاضى شنيديم كه گفت : مأمون به من فرمان داد تا گروهى از محدّثان و گروهى از متكلّمان را گِرد آورم. از مجموع دو گروه ، نزديك به چهل نفر را گِرد آوردم و آنان را بردم و به آنان دستور دادم در اتاق نگهبانى باشند. من به مأمون، خبر دادم. به من دستور داد آنان را وارد كنم. وارد شدند و ساعتى با آنان به گفتگو پرداخت.

آن گاه مأمون گفت : اى گروه! من شما را حاضر كرده ام تا به شما در پيشگاه خداى متعال احتجاج كنم. بنا بر اين ، با همه خِرَدتان با من مناظره كنيد. من كسى هستم كه (بفرض) اعتقاد دارم على علیه السلام پس از پيامبر خدا صلی الله علیه و آله، بهترين بشر بود. اگر حرفم درست است ، آن را درست بشماريد ، و اگر اشتباه مى كنم ، آن را رد كنيد. شروع كنيد ؛ اگر مى خواهيد از شما بپرسم ، و اگر مى خواهيد ، شما از من بپرسيد.

محدّثان گفتند : ما مى پرسيم.

گفت : بپرسيد!

یکی از آنان گفت : ما مى گوييم كه بهترينِ مردم پس از پيامبر خدا صلی الله علیه و آله، ابوبكر است؛ چون گزارش مورد اتّفاق از پيامبر خدا صلی الله علیه و آله رسيده است كه فرمود : «به آنانى كه پس از من هستند ، ابو بكر و عمر ، اقتدا كنيد». وقتى پيامبر رحمت صلی الله علیه و آله، دستور به اقتدا به آن دو داده است ، مى فهميم كه او امر به اقتدا ، جز به بهترينِ مردم ، نكرده است.

مأمون گفت : اين روايتِ تو از گزارش هايى است كه دليل بطلان آن ، در خودِ روايت است؛ چون پيامبر خدا صلی الله علیه و آله، حكيم ترينِ حكيمان، و راستگوترينِ مردم است و از اين كه فرمان به ناشدنى بدهد و مردم را به تديّن به خلاف وا دارد، از هر كس ديگرى دورتر است . دليل اين سخن آن است كه اين دو نفر، از همه جهات، يا با هم همگون اند و يا ناهمگون . اگر از همه جهات، همگون باشند ، در شمار ، صفت، صورت و جسم، يكى خواهند بود و اين كه دو چيز از هر جهت يكى باشند،وجود خارجى ندارد. بنا بر اين، چگونه مى توان به آن اقتدا كرد؟ و اگر ناهمگون باشند، چگونه مى توان به هر دوى آنها اقتدا كرد؟ چون اگر به يكى اقتدا كنى، با ديگرى مخالفت كرده اى و اين فرمان دادن به ناشدنى (ناممكن) است.

امّا دليل بر اين كه آن دو ناهمگون اند، اين كه ابو بكر اهل رِدّه (مرتدان) را اسير كرد و عمر، آنان را آزادانه بازگرداند. عمر به ابو بكر، توصيه كنار گذاشتن و كشتن خالد بن وليد (به جرم كشتن مالك بن نويره) را كرد. و ابو بكر، نپذيرفت. عمر، دو مُتعه را حرام كرد؛ ولى ابو بكر، چنان نكرد. عمر، ديوان تقسيمات قرار داد و ابو بكر، اين كار را انجام نداد. ابو بكر، براى خود جانشين تعيين كرد و عمر، چنين نكرد و نظير اين كارهاى گوناگون، فراوان است.

عيون أخبار الرضا (علیه السلام) ج1  ص199/200

پيامبر صلى ‏الله ‏عليه ‏و ‏آله:
اَلرّوحُ وَ الرّاحَةُ وَ الفَلَجُ وَ الفَلاحُ وَ النَّجاحُ وَ البَرَكَةُ وَ العَفوُ وَ العافيَةُ وَ المُعافاةُ وَ البُشرى وَ النَّصرَةُ وَ الرِّضا وَ القُربُ وَ القَرابَةُ وَ النَّصر وَ الظَّـفَرُ وَ التَّمكينُ وَ السُّروُر وَ المَحَبَّةُ مِنَ اللّه‏ِ تَبارَكَ وَ تَعالى عَلى مَن اَحَبَّ عَلىَّ بنَ اَبى طالِبٍ عليه‏السلام وَ والاهُ وَ ائتَمَّ بِهِ وَ اَقَرَّ بِفَضلِهِ وَ تَوَلَّى الأَوصياءَ مِن بَعدِهِ وَ حَقٌ عَلَىَّ اَن اُدخِلَهُم فى شَفاعَتى وَ حَقٌ عَلى رَبّى اَن يَستَجيبَ لى فيهِم وَ هُم اَتباعى وَ مَن تَبِعَنى فَاِنَّهُ مِنّى؛
آسايش و راحتى، كاميابى و رستگارى و پيروزى، بركت و گذشت و تندرستى و عافيت، بشارت و خرّمى و رضايتمندى، قرب و خويشاوندى، يارى و پيروزى و توانمندى، شادى و محبّت، از سوى خداى متعال، بر كسى باد كه على بن ابى طالب را دوست بدارد، ولايت او را بپذيرد، به او اقتدا كند، به برترى او اقرار نمايد، و امامانِ پس از او را به ولايت بپذيرد. بر من است كه آنان را در شفاعتم وارد كنم. بر پروردگار من است كه خواسته مرا درباره آنان اجابت كند. آنان پيروان من هستند و هر كه از من پيروى كند، از من است.
بحارالأنوار(ط-بیروت) ج 27، ص 92

امام علی عليه السلام:
مُواساةُ الأخِ في اللّه ِ عز و جل تَزيدُ في الرِّزقِ.

امام على عليه السلام:
همدردى با برادر دينى ، روزى رازياد مى كند.
بحار الأنوار : 74 / 395 / 22